SAFET KOFINA –

NJERIU QË BETOHEJ “PËR FLAMUR”

Ishte viti 1916 kur në fshatin tonë Fterrë u çel shkkolla në gjuhën shqipe. Më 1 shkurt të këtij viti në një familje atdhetare, që si shumë të tjera  luftonte me jetën e vështirësi ekonomoke, lindi djali në Kofinaj.  Emrin ia vunë Safet. Bashkë më qumështin e nënës iu kulutivia edhe dashuria për të mësauar, për të lexuar, për të vazhduar shollën , për t’u bërë mësues. Pasi mbario katër klasë të shkollës fillore në   fshatin e lindjes e klasën e pestë e kreu në fshartin fqinj - Kuç, iu shtua zelli për të vazhduar rrugën e dijes. Me konkurs fitoi të drejtën për degën e mësuesisë në shkollën amirikane të drejtuar nga Fullsi dhe familja Dako në Tiranë, ku mësoi për katër vjet. Me mbylljen e saj vazhdoi Normalen e Elbasanit, nën nxitjen edhe të disa fteriotëve të tjerë që vazhdonin këtë shkollë, veçanërisht vëllait të tij Xhevdetit, që Vlora e thirri “Profesor” i matematikës. Ndërkaq fitoi dhe një konkurs për të vazhduar studimet në Itali. Por ekonomia familjare nuk e lejonte. Dhe ndaj vazhdoi punën e mësuesit.

            Ka mbetur për mirë emri i mësues Safetit në Dragobi të Tropojës. E  gjeti shkollën e Dragobisë me 9 nxënës, por e bëri me 140 nxënës. Madje arriti të futë në shkollë edhe vajza, duke fituar mbi patriarkalizmin e fanatizmin me rrënjë të thella. Gjurmët e mësuesisë së tij pasionante i la edhe në Golem të Nivicës së Kurveleshit. Kështu me vullnet të fortë punoi dhe në Drashovicë e në Gjorm. Viti 1952 e gjeti inspektor arsimi në rrethin e Vlorës. Pastaj drejtoi shkollat në Skelë, në Ujin e Ftofët e në konviktin e shkollës pedagogjike. Më vonë po drejtor në shokllën “Ismail Qemali”. Karrierën shumë-  vjeçare të mësuesisë e mbylli si drejtor i shkollës “Qemal Gorishova” dhe të shkollës së mesme bujqësore të mbrëmjes.

            Dituria e puna u bënë pronë e tij. Më 1980 meritoi titullin ‘Mësues i Merituar”. Kush nuk do të dëshironte të ishte i thjeshtë e gojëëmbël, i dashur e i ndershëm, i drejtë e punëtor si Safeti? Për të tillë e mbajnë mend breza të tërë nxënësish. Këshilla e tij e vetme ishte: mësoni të bëheni të ditur e të mirë, se jeta të tillë e do njëeriun. Të tillë i bëri edhe 6 fëmijët e tij. Model të njeriut e të mësuesit e mbajnë mend dhe fteriotët që e kanë njohur nga afër, njeriun që jo më kot betohej “Për flamur”.

                                                         Dr. Zeko BRAHO

Nr. 12 – shkurt, 1999