BËMË O BABË, TË TË NGJAJ

Një ngushëllim i veçantë te njerëz me kulturë e mirësi

Kur Refiku, i mirënjohur në fshat e në fqinjë, madje deri në shkallë vendi, ndërroi jetë, nuk mbeti fis, mik e i njohur pa shkuar në familjen e tij për ngushëllim. Dhëmbje ndjenë të gjithë. Dhëmbje ndjeu veçanërisht Fterra jonë, se Refiku i pat shërbyer me gjithëçka mundi fshatit të vet. Por i theri zemra veçanërisht Ismetit, se Ismeti e kishte dhe fis, por më shumë ishin shok e miq jete me njëri-tjetrin. Vetëm orët e gjumit dhe orët e zyrës i ndanin. Bisedat e tyre nuk shternin për asnjë moment. Gurrë bisedash ishte Refiku. Dhe ato kishin brenda dhe mënçuri, dhe filozofi, dhe bukuri njerëzore.

Mendja dhe virtytet e Refikut ishin të gjera. Shpirtin e kishte flori, se të tillë e kishte genin, por dhe të tillë e kultivoi veten deri sa u bë i mirënjohur duke lënë pas veprën e Njeriut-simbol. Ndaj Ismeti u pikëllua në zemër për Refikun. Ndaj Ismeti, pasi i vajti në ceremoninë e lamtumirës, nuk shkonte dot më në shtëpinë e bezhane, por priste në elezaj ngushëllime për humbjen e mikut të jetës, Refikut të shtrenjtë.

            Dhe kaluan ditë ... Rabua, e shoqja e Refikut, e dinte këtë. E dinin edhe të katër djemtë e Refikut. Ndaj, pasi pritën tërë shoqërinë e miqësinë e familjes Bezhani, një ditë u bënë të katër vëllezërit bashkë: Hamleti, Petriti, Edipi, Mensuri. Dhe vërtet që dhëmbja e tyre ishte e madhe, se kishin humbur babanë, kishin humbur Refikun e tyre, atë që i kishte rritur e eduktuar sa më mirë, që i ndihmoi dhe mëbështeti në krijimin e jetës së pavarur familjare e profesionale, por ndjenë edhe një detyrim të veçantë për mikun e parë të Babit të tyre, Ismet Elezin. Dhe të katër vëllezërit bashkë vendosën t’i bëjnë një vizitë në shtëpi Xha Ismetit, siç i thonë ata.

            Kur profesor Ismeti hapi derën dhe pa katër djemtë e Refikut, u mallëngjye e u përlot. Atij që kishte ligjëruar vite të tëra në podiume konferencash, tani  i ngriu fjala në buzë.

- Erdhëm të të ngushëllojmë. Ne e kishim Baba, por edhe ti e kishe mik zemre, - tha Hamleti, si vëllai më i madh. -Deshëm të të lehtësojmë sadopak shpirtin tënd, se kështu lehtësojmë dhe veten. Edhë Nënë Rabua, kështu na tha. Ecni te Ismeti, se është shumë i helmuar. Kishte pjesë të madhe Ismeti te Refiku. Ismeti më shumë lotoi se sa foli. Ky ishte një ngushëllim i veçantë, i rrallë, që e has po rrallë te njerëz me kulturë e me mirësi, siç janë Hamleti, Petriti, Edipi e Mensuri. Çfarë fisnikërie! Nuk thonë kot : Bëmë babë të të ngjaj.

-                                                                                           Guro ZENELI

Nr:15 – gusht, 1999