NJË JETË - ME KORREKTESË

Për çdo fterjot mund të shkruash diçka. Se çdo fterjot ka një jetë. Dhe jeta e fterjotit ka ngjarje, ka histori. Edhe Remziu është një nga këta fterjotë, që ka një jetë me veprimtari në Fterrë dhe jashtë saj, në luftë e në paqe, në kohë të mirë e në kohë të keqe, në jetë ushtarake e në jetë civile. Dhe kudo e kurdo, të 60 vjetët e jetës i jetoi dhe i përballoi me nder e dinjitet. Në fëmini pati një jetë të vështirë. Nëna e tij, Saliheja apo Shileja, siç i thërriste Fterra, besimtare te Zoti, pati nje jetë modeste, por bujare, që populli ia tha në vargje: O moj nëna Salihe,/As na bën nga një kafe,/ Kush shkoi e ti s’i dhe,/ O Shileja, melaqe. Kushtet e detyruan të birin e saj, Remziun, të merrte rrugën për në Vlorë, se ky qytet me histori të madhe, si vatër dominante në trimërinë e gjithë Shqipërisë, ka tërhequr gjithnjë, edhe fterjotët dhe për të jetuar e punuar, dhe për të luftuar e mësuar. Madje, fterjotët, dhe shpëtimin e tyre nga andartët grekë, ne vitet më të vështira 1913-1914, kur “gratë e Kurveleshit me foshja në dorë, ulër moj e mjerë, ulër moj e gjorë”, e kërkuan dhe e gjetën në Vlorë. E pikërisht, këtu, në këto vite e gjer në 1923, Remziu, biri i Brahos dhe Shilesë, punoi, dhe si çirak, dhe si kamarjer. Pastaj u fut në polici. Për një kohë shërbeu në Tiranë, në roje të Parlamentit shqiptar. Këtu, iu dha rasti të njohë dhe Avni Rustemin. Ishte në shërbim, kur në shkallët e Parlamentit u bë atentat kundër Ahmet Zogut, nga Beqir Valeri, që “u iku nëpër duar” rojeve.

Remziu, si dhe vëllai i tij, Xhevdeti, që dhe u plagos në këtë luftë, mbështetën Luftën e Vlorës, ku morën pjesë 48 burra fterjotë me komandant, “O Xhafer Shehu me nam”. Edhe si xhandar për disa vjet shërbeu me korrektesë. Prilli i 1939-tës e gjeti në detyrën e postkomandantit në Peqin, i cili më 7 prill, bashkë me xhandarë të tjerë shkuan në Durrës me idenë për të rezistuar ndaj pushtuesit fashist, ku jo larg tyre, mësuan se u vra Mujo Ulqinaku. Në ato vite, ndihmoi në Peqin dhe për daljen nga burgu fashist të Miladin Popoviçit, ashtu siç ndihmoi për të nxjërrë dhe nga burgu në Lushnjë të aktivitëve te Lëvizjes. Pikërisht, në atë kohë, kur ishte me punë në zonën e Elbasanit, futi në shkollën normale edhe Taren, vëllanë e vogël, edhe djalin e tij të madh Raitin e bijën, Faten, në fillore. Ndaj dhe të tre u bënë mësuesa, madje me emer, se Sezaiu më vonë u bë mjek, u bë profesor. Meraku më i madh ishte Fatja, se i kishte ngele vajzë e vetme, se motra e saj Refija, nga një apandesit, kishte vdekur në moshën 16 vjeç, që i kishte helmuar zemrën dhe babait dhe nënës. Ndaj, kur Abedini ishte prezantuar me Faten nëpërmjet Balkëzit, në shtëpi tëk Remziu shkoi Azis Mehmeti. Remziu i bëri vetëm një pyetje: unë e flë mëndjen, po t’ia jap vajzën atij djali?

- Po bëre këtë, Remzi, nuk do të të dhëmbë koka kurrë. Abedini është aqë i zoti, sa dhe juve Brahajve do t’u mbajë mbi kokë.  

Aty nga viti 1942 braktisi xhandarmërinë dhe u kthye në vëndlindje ku u inkuadrua në çetën e Fterrës, duke u lidhur me lëvizjen antifashiste. Dhe për aktivitetin e tij patriotik  është dekoruar nga Presidiumi i Kuvendit Popullor të Republikës së Shqipërisë me medaljen e Çlirimit.

Ndjeu respektin e gjirokastritëve, kur punoi në  intendencë, në komandën e Qarkut dhe në Konispol si nënkomandant i zonës. Me punë fitoi dhe gradën e marshallit(kapterit). Por shëndeti nuk i priu. Ndaj, për arsye shëndetësorë, u lirua dhe u kthye në Fterrë, ku e priste me merak bullë Hatemja e mirë, gruaja bujare dhe zëmërbardhë e tij, duke përfituar dhe pensionin përkatës.U bë mire, ndaj përsëri nisi punë, por këtë radhë, si nëpunës pushteti i Kurveleshit, me qëndër në Kuç, duke u shërbyer dhe fterjotëve. 

Por shëndeti përsëri e ngacmoi. Një plagë e herëshme, në gishtin e këmbës së ngrirë në dëborë, në vitet e vështira të Luftës, iu khtye në kanceroze. E çoi Safet Memi tek doktorr Shiroka. I prenë dhe këmbën. Por metastazat iu shtrinë në rrëzën e kofshës. Dhe pa mbushur ende të 60-tat ndërroi jetë, duke lënë pas emrin e njeriut që nuk njohu as sherrin, që nuk prishi as gojën, që u soll mirë më të gjithë, që bëri mirë sa mundi, duke parë kryesisht punët e hallet në familjen e vet.

                                                                           Guro  ZENELI.

Nr.32 – shkurt, 2003