Ishte mga bijtë më të dashur të Fterrës. Ishte i njohur nga Fterra në Vlorë dhe nga Fterra në Sarandë. Të tillë e bëri profesioni i tij, e bëri sjellja e tij. Ndaj e njihnin shumë. Ndaj i flisnin në emër: Nexhip! O Nexhip! Mbaje se jam për në Kuç! Jam për në Borsh! Jam për në Vlorë! Jam për në Sarandë!. Ky ishte zëri lutës i dhejtra udhëtarëve që i tingëllonte në vesh shofer Nexhipit si thirrje shpirti, sa herë udhëtonte nëpër rrugët e zonës Vlorë-Gjirokastër. Dhe sa i vinte në vesh kjo thirrje, këmba e djathtë e Nexhipit vendosej në frena. Dhe hallexhiu hipte i lehtësuar duke uruar shoferin e mirë. Të rrallë janë në këtë zonë ata që nuk i kanë ngritur dorën përpara makinës së tij. Dhe me gisht mund të jenë ata që për arsye se nuk kishte vend, nuk u ka ndaluar.

            I  papërtuar ditën dhe natën. U vinte në ndihmë jo vetëm fteriotëve po e po, por edhe banorëve të fshatrave për rreth. Shprehte gëzim të veçantë kur çonte nxënës e studentë nëpër shkolla deri në Tiranë. Në kthim sillte dhe materiale ndërtimi e porosi të ndryshme. E bënte këtë punë nga fshati në qytet dhe nga qyteti në fshat.

            Fëmija i parë i Bastriut dhe i Husnos  u rrit me halle në mes katër vëllezërve e dy motrave. Së pari e ushqeu qumështi i nënës së tij. Jeta e bëri të fortë. Jeta e shoferit e bëri mikun e të gjithëve. Miqësia e parë që e ruajti tërë jetën ishte ajo me Avniun, që e nisën që në fëmini në Tiranë kur filluan punën në ofiçinë, ku u bënë edhe mekanikë, dhe shoferë. Këtë zanat që të dy e ushtruan tërë jetën.

            Ishin vite lufte. Ilegalët organizuan në zemër të Tiranës, nën hundën e fashistëve, aksionin për rrëmbimin e arshivit dhe për të marrë armë dhe materiale të tjera me rëndësi të veçantë në dobi të luftës për çlirim. Shoferi që drejtonte makinën ishte Nexhip Dauti. Aktiv ishte edhe në luftën për çlirimin e Tiranës. Për një kohë shërbeu si shofer i komandantit të divizionit të mbrojtjes së popullit.

            Martesa me Merxhanen e mirë, vajzën e Demirit dhe të Hankos, e lidhi më shumë Nexhipin më Fterrën. Me prirjen që kishte për të bërë miqësi, u bë mik i shumë njerëzve. Prirja për miqësi është mesazhi më i bukur për njeriun. Këtë prirje të Nexhipit na e kujton edhe i biri i tij, Dëfrimi, djali. Këtë prirje e kanë gjithë fëmijët e Nexhipit dhe shumë fteriotë. Këtë prirje e kanë njerëzit e mirë. Dhe fteriotët tanë të tillë janë.

                                                                   Dilaver SHKURTI

                                                                        Mynir ZHUPA

Nr.21 – gusht, 2000