SHKELQIM SHKURTI

U mblodhën per te percjelle e per t'i dhene lamtumiren e fundit, djalit, bashkeshortit, babait, vellait, kushuririt, mikut e shokut te dashur e te paharruar Shkelqim Shkurtit.

Ishte vdekje e papritur, por dhe e parakoheshme. Ishte në moshën 51 vjeçare. Ndaj tronditi shpirtine të gjithë pjesëmarrësve. Dhimbja shkon në kufij te e durimit njerëzor. Por, ç't'i bësh vullnetit të Zotit!? Në këto raste hidhërimi ndahet e perballohet së bashku me të afërm, shokë, miq e dashamirës.

Ishte djalë qytetar, se të tillë kishte dhe genin, por dhe se lindi në Tiranë, në vitin 1953, në familjen e mirë Zenel-Shanë. U rrit me dashuri e ngrohtësi familjare, midis dy vëllezërve të tij, Flamurit dhe Valdetit dhe tri motrave, Dijeni, Minevere e Vigane. Midis tyre nuk iu ndie ndonjëherë zëri për keq. I mirë, i drejtë, i mirësjellur ishte dhe me Mimozën, bashkëshorten e tij të mirë, me të cilën lindën dy vajzat e dashura, Sara dhe Denisa, që tashmë mbetën pa babain, që i donte sa veten e që për to kujdesej më shumë se për vete.

Çimi, siç e thërrisnim, pasi mbaroi shkollën 8-vjeçare "11 Janari" ne Tiranën e Re, donte të bëhej usta, donte të bëhej mekanik. Ndaj dhe shkoi në degën mekanike. Si mekanik u dallua në "Uzinën e Traktorëve", ku ndjeu dhe ngrohtësinë e shoqërisë së punës. Ndaj dhe u emrua dhe përgjegjës reparti. Më vonë, për disa vjet, 1980-1990, punoi me përkushtim ne ndermarjen e Riparimit te Automjeteve, OAN.

Në vitet e ekonomisë së tregut iu përvesh punës për të bërë tregti, në ballkonin e shtëpisë së tij, duke shitur mallra të ndryshme. Dhe me punë e djersë arriti të blejë shtëpi të re, që tashmë ua la Nënës, Gruas e dy vajzave të tij.

Në kujtesën e njerëzve të tij, por dhe të gjithë sa e njohën, Çimi mbetet njeri me vlera, buzëgas, i ëmbël, por që bënte jo pak shaka, që gëzonte respektin e të gjithëve. E megjithëse i lindur dhe rritur në Tiranë, Çimi çmonte dhe donte dhe vendlindjen e prindërve të tij, Fterrën dhe fterjotët.

Kalojnë ditë e muaj. Do kalojnë dhe vite. Por dhimbja për Çimin do të mbetet plagë e pashërueshme. Çimi me trup shkoi prane Babait të tij Zenelit, por bashke me shpirtin e Zenelit, babë e bir, do të vije për ditë te Nëna, te vajzat, te Mimoza, te vëllëzërit e motrat. Shpirtit të tij do t'i duhet të shkojë dhe përtej oqeanit, te Vigania në Amerikë, se dhe asaj i ngeli daramet që nuk i hodhi dot nje dorë dhe te varri, dhe vëllait i mbeti merak që s'e pa dot Viganen, as para se të mbyllte sytë e pasi i mbylli ata me plagë në shpirt.

E megjithë këto, Çimi ynë do të mbetet te të gjallët i paharruar sa të jenë

të gjallët.             

                                                                                Feksor SHKURTI

Nr. 39 – qershor 2004

Kur vajton,... Nëna djalin..

I dhëmb zemra dhe vëllait për vëllanë. Edhe sot zemrën e kam plagë për vëllanë, që ndërroi jetë në mars të vitit 1979. Por motra e do vëllanë, sa do nëna djalin. Këtë e kam ndjerë tërë jetën time te motra ime, Resme. Dhe jo vetëm te kjo motër. Mirpo te Nëna kam parë dhe diçka më shumë. Kam ndjerë se Nëna e do djalin më shumë se veten. Nuk e thonë kot "historinë e zemrës". Dashuria e nënës për djalin nuk ka të krahasuar. Madje, as imagjinata më e zhvilluar nuk e pasqyron dot. Unë e kam parë dhe ndjerë këtë te Nëna ime, kur vajtonte djalin e saj, Sakon tonë.

Këtë e ndjeva dhe atë ditë kur Shanë Shkurti (Dauti) vajtoi me lot e me ngashëri, djalin e saj, Shkëlqimin, që i iku pa pritur e pa kujtuar nga infarkti në zemër. Se e ndjeva, ndaj ia mora dhe këtë vajtim, që po e botojmë.

U derëzeza, o djalë !

O Çimi jeshe i ri, u derëzeza, o djalë !

Ç'pate korba nuk e di, u derëzeza o djalë !

Erdhe mirë në shtëpi, u derëzeza o djalë !

Me gas e me harmoni, u derëzëza, o djalë !

Dhe të çuan në spitalë, u derëzeza, o djalë !

Por s'të kthyen dot të gjallë, u derëzeza o djalë!

Edhe Nënës kur i thanë, u derëzeza o djalë !

Bërtiti tundi dynjanë, u derëzeza o djalë!

Ç'më bëre, Çimi o djalë,! u derëzeza, o djalë

Më dogje shpirtin e xhanë, u derëzeza o djalë !  

Kjo dorë që po shkruan

Kjo dorë që po shkruan,
Kurrë s'ka për të harruar,
Babain e dashuruar,
Për bija të  pikëlluar.
Gjithë shtëpia ra në zi,
Se na ike shumë i ri,
S'e kish menduar njeri,
Të ikje në befasi...
Çim i dashur, Çim puntori,
Pse Zoti kaq shpejt të mori?
Çfarë t'i them Shanës Nënë,
Dhe dy vajzave që ke lënë?
Hapet dera, pres, shikoj,
Mos vjen Çimi ta takoj!
Pse ike në moshë të re,
Pa menduar, ku na le ?

 

Mimoza Shkurti.

O Babi të kam në gji

O Babi të kam në gji,
Po pse nuk të shoh me sy ?
Ku ke vajtë, e si po rri,
Denisa, s'duron pa ty.
N'orën katër ti mbarove,
Thëllë në zemër më pikove,
Shpirtin tim ma pikëllove,
Me Sarën shumë na helmove.
Po Mamanë ku e le,
Më Nënë Shanën në qoshe?
Çfarë t'i themi edhe ne,
Më lotë që rrjedhin rrëke?

 

Denisa Shkurti.

Nr. 41 – tetor 2004