NJERIU I MIRË

- Shënime, 1959 – ­

Shkova në repartin e përgatitorit. U befasova. Vetëm heshtje. Punëtorët punonin duke u përlotur, nën refrenin e zhurmë së makinave, si njëherë-njëherë. Por makina e endjes ishte fikur. Pranë ishte një vajzë ]3-14 vjeçe. Ishte e Shtëpisë së Fëmijës, Edlira Çekani, e quanin, ish nxënëse në ekonomi. E përlotur fliste me vete. Kur pa mua e ngriti zërin si për të justifikuar lotët.

- Është njeriu i mirë. E kam si baba,­ tha ajo me lotët që i pikonin te mjekra e njomë e saj. Askush nuk fliste. Të gjithë prisnin një lajm.

      Në çast, ra çanga, që theu mono­toninë e prishi mërzinë. Erdhi kryetari i repartit të tezgjahut, Bajram Boçi, që kishte shoqëruar Selimin për në spital. Selimi,- tha ai me zë të lartë,- është jashtë rrezikut. Edhe dora i shpëtoi.

- A ka dhimbje ?, - u dëgjua zëri i Edlirës.

Kryetari vuri buzën në gaz, duke sqaruar: i kanë dhënë qetësues. Një numur i madh punëtorësh të turnit të dytë, gati gjithë reparti i Selimit, ndodheshin në Spital. Ata do të vijnë dhe do ta na bien një informacion më të plotë. Selimi më tha të mos e ndërpresim punën në repart. Ndaj, tani hapni makinat me kujdes. Le të fillojmë nga puna.

Informacioni që na tha Bajrami ishte i saktë. Mbasdite, së bashku me përfaqësues të organizatave të masave, të drejtorisë së fabrikës dhe të Drejtorisë së Kombinatit Tiranë, shkuam në spital. Me ne erdhi dhe Edlira. Kur po hynim për në pavionin ku ishte shtruar Selimi, një roje na pyeti: te kush do të shkoni?

      - Te Njeriu i mirë,- u përgjigj menjë­herë vajza e Shtëpisë së Fëmijës, Edlira.

Te shtrati, pranë i qëndronte Resmja, e shoqja e tij. Ishin dhe të afërm e shokë të tij. Sa na pa, sytë e Selimit u çelën.. E Shoqja na falëndëroi të gjithëve sa ishim, që iu ndodhëm pranë në këtë moment rreziku. Edlira i shkoi te koka, duke e shikuar me sy të përlotur. Ndenjëm pak. U qetësuam shumë, se tani e pamë me sytë tanë, njeriun e mirë, teknukun e makinave të repartit, ku ne mbanim jetën tonë dhe të familjeve tona.

      Lajmin e gëzuar që Selimi la spitalin, na e dha përsëri Bajram Boçi.

      - Tani,- tha ai,- mund t'i shkojmë dhe një vizitë në shtëpi. Sigurisht vizitë të shkurtër. Ndaj, - shtoi me tej,- caktoni përfaqëues nga turnet, caktoni dhe orën e të shkojmë dhe në emër të kolektivit.

Dhe mbasdite, në orën e caktuar shkuam. Shtëpia ishte plot me njerëz. U liruam vendin atyre të turnit të parë. U përshëndetëm. Biseda u kthye në gëzim, që unë nuk e kisha parë. Resmja, grua fisnike, nderonte miqtë duke u lutuar dhe imponuar të merrnin diçka nga sinia. Në këmbë qëndronin Nasi dhe Sofia, miqtë familjarë të Selimit e Resmes, që ishin si pjesëtarë të familjes apo fis i afërt i tyre. Ato ditë, shumë vite më parë, familja Avreci në Kombinat priti e përcolli shumë e shumë shokë e miq.

Tashmë kanë kaluar shumë vite. Selimi dhe Resmja janë bërë disa herë gjyshër nga Nefua, Nepi dhe Eda. Tradita e mikpritjes në këtë familje vazhdon si përherë. Dera është e hapur. Këtu të presin dhe me "vetulla" dhe me "petulla". Tek dera zakonisht të pret Safoja, bija trupvogël e shtëpisë, por me zemër të madhe. E kendshme në muhabet, e mënçur, si të ishte një e moçme. Nuk ka si të jetë ndryshe. Janë katër vajzat e mira të Resmes dhe të Selimit, Njeriut të mirë, emër që ia vuri Edlira e Shtëpisë së Fëmijës, që në vitin 1959. Dhe i tillë mbeti Selimi tërë jetën dhe në familje, dhe në Avrecaj, dhe midis fteljotëve, dhe midis miqve në Kombinat, ku vazhdon tejetojë këtu e 50 e ca vjet më parë, qysh kur filloi punë Kombinati i Tekstileve në vitin 1951.

                                           Melina SHKURTI (Lohja)

Nr. 39 – qershor 2004