DOKTOR BAHRIU

            Ka një jetë të tërë që punon e jeton me ndee respekt. Dhe kjo nuk është e lehtë.

            Ka punuar gati gjithë jëtën si ndihmësmjek. Ka punuar dhe si drejtor spitali rural. E kujtojnë me nder në zona të ndryshme në rethin e Vlorës e të Sarandës. Në Himarë punoi për disa vjet. Ishin vitet pesëdhjetë, para gati një gjysëm shekulli. E mësoi mirë dhe gjuhën dhe këngën himarjote, të cilën e këndon edhe tani sa herë i jepet rasti. I gatshëm dhe me gjithë shpirt për t’i shërbyer Njeriut. Njeriut i ka shërbyer me përkushtim, ky Bahri Shkurti ynë. Dhe në Vlorë, dhe në Sarandë, dhe në Kuç, dhe në Borsh, por edhe në Çorraj e për të tepër në Fterrë, gjakut e fisit të tij.

            Ndjente kënaqësi sa herë që u shërbente veçanërisht fëmijve dhe të moshuarve. Është shquar Bahriu për kujdesin e plotë ndaj Nënave. Kur i lutej ndonjë djalë për të vizituar Nënën e tij, Bahriu linte çdo punë dhe me çam\ntën në dorë, me stetoskopin e tij, me një dorë ilaçesh të tjera merrte rrugën për tek pacienti,

            Por kur ndonjë i ri thoshte: hajde të shikosh pak Plakën e Plakun, atëhere Bahriu mërzitesh. Dhe një vrejtje nuk e linte pa bërë.

- Mos i thuaj Plakë! Ajo është Nëna jote! Edhe unë i them Nënë. Edhe Babit nuk i thuhet Plaku! Të tjerët edhe mund t’i thonë, po ti e ke Nënë, e ke Baba. Unë jam burrë me fëmijë të rritur dhe Babait tim i them: Baba Axhemi në çdo rast. Se kur i thua ashtu siç i the ti, njeriu dhe mërzitet. Sigurisht Nëna e Babi nuk mërziten kurrë nga fëmijët e vet, por sidoqoftë nuk i vjen mirë në shpirt. Nëna është nënë dhe Babai është baba. Për Nënën dhe Babanë nuk ka moshë, këshillonte Bahriu ynë, doktori i fshatit tonë.

            Tërë jetën i gatshëm, tërë jetën i papërtuar, tërë jetën nuk tha që më lodhi puna. Shkonte në çdo derë që e thërrisnin. Por edhe kur nuk e thërrisnin, Bahriu kishte bërë zakon që kthehej, veçanërisht tek ato të moshuarat dhe i pyeste se si e ndjenin veten. Ato nënat e moçme kënaqeshin. Dhe uratë i jepnin Bahriut. Se Nënat tona zemër të mirë kanë.

            Nënat tona në Fterrë e thërrasin: Doktor Bahriu dhe e kërkonin më shumë se sa një doktor me shkolla shumë. Se Bahriu kishte dhe ilaçin, por edhe fjalën e mirë, dhe kujdesin e mirë për të gjithë. Edha tani në të 70-tat përsëri nuk e harron zakonin e vjetër.

            Faleminderit Bahri!

                                                                                                                        Guro ZENELI

Nr.1 – maj, 1997