SI NJË GUR I ÇMUAR, MIDIS NJERËZVE TË NDERUAR TË FSHATIT

Babai i tij emigroi në Turqi. Bektashit, që 12 vjeç, i ngeli barra e rëndë e shtëpisë.

Pasi mbaroi shkollën e Fterrës dhe të Piqerasit, u përball me vështirësitë e jetës duke punuar si hizmeqar në Sarandë, Korçë dhe Burrel. Në Burrel u fut në rrethet e lëvizjes antifashiste. Me ndihmën e Muhamet Gjolleshës u rreshtua në çetën e Matit. Më vonë në Brigadën I Sulmuese të Ushtrisë Nacionalçlirimtare. Luftoi deri në Kosovë me vetmohim për çlirimin e Atdheut.

Janë të njohura meritat e tij në luftë për liri.. Edukimi ushtarak i kishte kultivuar jetë sa të thjeshtë, aq edhe të rregullt. I paisur që gjatë luftës me një ndjenjë të lartë humori, me temperament të gjallë, oficer gojë-ëmbël, me sytë e tij bojë qielli ishte prototipi i njeriut të sjellshëm, të edukuar e shakaxhi. Natyra impulsive e bujare dhe ndershmëria kanë ngelur në kujtesën e të gjithë shokëve të tij që e kanë njohur.

Bektashi kishte horizont të gjerë. Cilësitë ia kishte stolisur natyra. Por në bazë kishte trashëgiminë nga fisi i tij i Gëde, që me të drejtë i këndonin:

“S’harrohet  fisi me vlerë,

fshatit i kanë vënë nderë”…

 “O Rakip zëmër çeliku

të vlerëson dhe armiku,

se ishe me mend e trim,

për kufijt s’bëje lëshim”

Bektashi ka mbetur një nga oficerët më të dashur të ushtrisë. Në veçanti ka mbetur në kujtesën e bashkëfshatarëve që ai aq shumë i donte dhe i respektonte. Me bujari dhe shpirtmirësi ai ka ndihmuar shumë nga fteriotët. Shokët e tij i kujtojnë me respekt mirësitë e tij.

Edhe unë dua të tregoj diçka kur isha i ri, nuk kisha menduar se mund të bëhesha oficer. Bektashi "me detyrim" më futi në Shkollën e Bashkuar për oficer. Nuk mjaftoi me kaq. Por kur mbarova këtë shkollë, përsëri u muarr me mua. Nuk e harroj kurrë atë gusht të vitit 1954, kur më thirri dhe më tha me atë korrektësinë e prerë ushtarake:

- Ti, djali i xha Godos, të ka dalë bursa për studime të larta në Bashkimin Sovjetik.  Të nderosh fshatin dhe veten tënde. Këtë duam unë, Safeti, Refiku e Ismeti, që djemtë e Fterrës të shkollohen jashtë shtetit. Atje janë dhe Dilaveri, Hamzai, Pashua etj.

Me vështirësitë e jetës, po fisniknë shpirt, Bektashi edukoi e shkolloi Fiqon arsimtare, djemtë e tij, Mandin, Adriatikun, Lulëzimin, të cilët janë shembull në jetë dhe fisnikë, ashtu siç ishte ai vetë. Nuk e tepëroj të shkruaj se ai edhe fëmijët e motrës së tij, Thëllëzës, i mbajti, i ndihmoi, edukoi, i shkolloi dhe i nxorri në jetë. Bektashi për ta ishte baba i vërtetë i tyre.

Si një gur i çmuar, midis njerëzve të nderuar të fshatit, Bektashi mbetet i paharruar, ndaj  me rastin e 80-vjetorit të lindjes e kujtojme me respekt.

                                                                                            Halit ZHUPA

Nr.20 – qershor, 2000