DY FJALE ZEMRE PËR NJË NËNË TË VEÇANTË

                Ervehe Dusha, ose “Kuçja e Dushe”, siç i flisnin në Fterrë, ka qenë një grua shembëllore, e dashur, zemërbujare, një nënë e dhimshur, hallemadhe,por e fortë.  Në luftën italo-greke, ju vra burri, xha Matua dhe e la me dy fëmijë te vëgjël. Po ajo asnjëherë nuk u dorëzua. Kam patur rastin shumë herë të takohem me të, edhe kur isha fëmijë, edhe kur u rrita, edhe kur isha vet prind. Asnjëherë nuk e pashë të ligështuar. Në çdo rast e në çdo kohë ajo donte domosdo që të të gostiste, paçka se kishte vështirësi të shumta ekonomike. Por zemra e bardhë asnjëherë nuk të lë të vuash. Edhe babai im, mbaj mënd, e kujtonte shpesh. Shkonim, thoshte, bashkë me Hiqmetin sa herë vinim në fshat në pushimet e shkollës. Na priste me një bujari të veçantë.

            Kohë më parë, në ato bisedat tona të zakonshme me fteriotët, u hap muhabeti për nënë Hervon. Dhe ashtu siç e prisja, ashtu ndodhi. Sa  u kujtua emri i saj, u treguan ngjarje e histori për “Kuçen”. Sa mbaroi një histori Lutfiu, foli për të Luani, Dilaveri, Bardhyli, Skënderi, Rakipi e Rexhua. Të gjitha ngjarjet tregonin zemrën e saj të bardhë, karakterin e fortë dhe dashurinë e veçantë që kishtë për fëmijët, Tahirenë dhe Gëzimin.

Kur lindi Gëzimi, tregon Lutfiu, ishte një ngjarje e veçantë, sepse lindi një djalë në një shtëpi që kishte rrezik t’i shuhej emri, sepse nuk kishte meshkuj të tjerë. Ndaj, vazhdon Lutfiu, sipas zakonit të asaj kohe, që djali të rronte e të bëhej burrë, duhej nxjerrë në rrugë Kush e gjente bëhej vëlla me të. Kështu ngjau dhe me Gëzimin, bile edhe emrin prandaj ja vunë Gëzim, sepse solli një gëzim në familje, por edhe në farefis.

            Erveheja  ishte nënë dhe si të gjitha nënat kishte merak për fëmijët. Por edhe fëmijët kishin dashuri e respekt të veçantë për të. Gëzimi e deshi shumë dhe e respektoi gjithë jetën. Ai Gëzim, me atë tempreament nganjëherë të rrëmbyer, përpara nënë Hervos “dorëzohej”. Sepse ai ja njihte edhe vuajtjet, edhe hallet, edhe dashurinë që kishte për të. Po dhe fëmijët Gëzimi i rriti me dashuri e respekt për gjyshen e tyre, ndaj dhe ata e deshën dhe e respektuan. Tahireja, megjithëse me një numer të madh fëmijësh, nuk mbeti asnjëherë pa u kujdesur për të jëmën. E kush nuk e deshi e nuk tregoi respekt për atë grua aq të mirë e fjalë ëmbël, që edhe çdo porosi e këshillë që jepte e thoshtë me mirësi, më ëmbëlsi, që domosdo do të mbetej në mendje. Kështu kanë qenë nënat tona. Prandaj dhe ne i kemi dashur, i kemi respektuar dhe gjithënjë do t’i kujtojmë.

                                                                                 Agron  XHAMA

Nr.12 – shkurt, 1999