XHA SULUA - NJERIU I PERËNDISË

            Sulo Hizmua, ose siç e thërrisnim të gjithë, fëmijë e të rritur, xha Sulua, ka qënë dhe ka mbetur në kujtesën tonë, si shembulli e modeli i njeriut të mirë, punëtor e dashamirës. Kjo nuk është pak, sepse për çdo njeri që vjen dhe ikën nga kjo jetë, duhet që gjatë gjithë jetës të ruajë të pastër dhe të tregojë një karakter të fortë, veti e vyrtyte të larta. Pra, nuk është e lehtë që të meritosh një vlërësim e kujtim të tillë. Jo më kot thuhet e përdoret shprehja popullore : “ lum kush lë një kujtim të mirë në jetë, se me vete nuk merr gjë”.

     Është pikërisht kjo arsyeja që na shtyn të shkruajmë diçka për jetën, punën dhe urtësinë e tij.

    Jeta e xha Sulos ka qenë një jetë e gjatë, e mbushur me punë e me halle,por e jetuar me dinjitet. Më kane ngelur në mendje trupi i bëshëm  e pak i përkulur nga pesha e viteve, një shikim i tij miqësor e dashamirës, fjala e tij e matur, ecja e ngadaltë , shkopi në dorë e qylafi i labit në kokë.Kohën e kalonte vetëm me punë. Nuk merrte njeri nëpër gojë. Ai kurrë nuk u binte më qafë të tjerëve. Në çdo hall u gjendjej njerëzve pranë duke i ndihmuar vullnetarisht.

        Kanë të drejtë  të krenohen me babanë fëmijët e tij, që i rriti me aq punë, vështirësi e halle, Inxhia, Hurmaja, Hulusiu, Beratia, Kadifeja dhe Islami.  Portreti dhe figura e xha Sulos plotësohen dhe me punën e nënës  së urtë e të mirë, xhare Hankos.

            E ç’farë nuk bënte dora e xha Sulos! Punonte në koshtrat e tij si një bahçevan i përsosur, mbillte e rriste shumë lloje perimesh, pa harruar trandafilat e bukur. Shartonte pemë të reja, të cilat janë edhe sot, si fiq, ullinj, arra, portokalle, mëne etj. Bënte mure e avlli, jo vetëm në arat e tij, por ndihmonte pa përjashtim të gjithë bashkëfshatarët. Rregullonte e mirëmbante rrugët e burimet e fshatit dhe ndihmonte vullnetarisht për ditë të tëra ata që ndërtonin apo riparonin shtëpitë. Duart i kishte të forta, të rreshkura e të argasura nga puna dhe dielli, me damarët e trashë e të kërcyer mbi lëkurë. Puna i dha shëndet e jetëgjatësi.Por Xha Sulua ishte dhe një besimtar dhe fetar i madh, i cili njihte dhe respektone të gjitha ritet fetare. Ai ishte modeli i njeriut të perëndisë. Mbahet mend dhe tregohet edhe sot ngjarja kur xha Sulon e pickoi akrepi, ose curku, siç i thoshnim në Fterrë, kur punonte për mirëmbajtjen e rrugës automobilistike dhe ai nuk e vriste, po i thoshte : “ Ik, ik, belahu, ç’ke me mua, ik në punën tënde”. Megjithëse duket e pabesueshme, por ja që është e vërtetë. Lereni belahun, se dhe atë e ka jaradisur Zoti, thoshte xha Sulua.

     Ne,  ish-fëmijët që e kemi njohur nga afër xha Sulon e nderuar, ruajmë nderim dhe respekt për jetën  dhe punën e tij.

Feksor Shkurti

Nr. 11 – dhjetor, 1998