- Çfarë me tregoi Nevzat Brinja
për Demir Shkurtin -
- Isha dy vjeç kur me vdiq nena, - tregon Nevzati. - Mbeta jetim e pa njeri. Babe
e Nene m’u be Demiri dhe gjyshe Faho. Ata me moren ne gjirin e familjes se tyre ne Shkurtaj. Me trajtuan
si femijen e vet.
Dajo Demiri punonte
ne xhandarmeri. Vinte here pas here. Me
perkedhelte njesoj si bijte e vet, Skenderin dhe Merxhanen. Nuk harroj dhomen ku une flija, ne gjirin e Gjyshes, e cila me
trajtonte shume shpirterisht. Kur ajo vdiq, une kam qare gjithe ato dite.
Ne Shkurtaj pashe dhe jeten e disa jetimeve te tjere, te Idrizit, Hamzait dhe Osmanit, qe mbeshtetjen e tyre e kishin tek
halla e tyre, nene Zula.Ndersa i madhi, Safeti, e kishte gjetur mbeshtetjen tek Sherif Dusha. Dhe Fatimeja me Shabanin kishin ngele pa nene dhe u sherbente i ati, Xheladini. Nuk me harrohen vuajtjet e Shabanit,
qe ulerinte nga dhembjet, se nuk urinonte dot. Dhe vdiq, se nuk kishte as ilaçe e as mjekim. Jetime ishin dhe femijet e Meto
Shkurtit, mbasi i kishte vdekur e shoqja, Nislia. Ne kete lagje ishin dhe Esati e Isufi, dy jetime, pa nene e pa babe, qe
mbeshtetjen e tyre e gjeten tek bulle Hazua jone e mire.
Ja,kjo ishte femijeria
jone atehere. Veshtireste e jetes na i lehtesuan te afermit tane. Une, pa
ndihmen e tyre nuk e di ne se do te kisha vazhduar dot te jetoja. Ndihma e Dajo Demirit, per mua ishte vendimtare. Ai me mori
dhe ne Shkoder, ne vitin 1942, kur une isha ne kushte te veshtira ekonomike ne Durres. Me mori ne familjen e tij. Me futi
ne pune per te mesuar zanat, se nuk thote kot populli qe "zanati eshte rreth i florinjte ne doren e njeriut". Djali
i tij I madh vazhdonte gjimnazin ne Shkoder. Me vone kuptova se baba e bir, ishin lidhur me levizjen per çlirimin e vendit.
Shperndanin trakte. I fshihnin ne tavan. Me futen dhe mua ne aksione. Mbaj mend qe bashke me Skenderin, tek Kafja e Madhe
e Shkodres, shperndame trakte. Ishte pune me rrezik koke.
Dajua u pikellua
shume per vdekjen e vajzes se tij,Gjeraqines. Ne gusht te vitit 1943 u transferua ne Vlore. Une u ktheva ne Fterre.
Dhe ne dhjetor te atij viti dola partizan. Meriten dhe per kete e ka Dajua im. Jam pikelluar kur ne fillim te vitit 1944 dajos
i vdiq dhe Skenderi, djali i tij i madh. Por nuk kaluan shume dhe 12 vite me vone vdiq dhe vete Dajua. Ishte duke u kthyer
nga Kuçi per ne Fterre, se bashku me njerezit e tij te dashur,Ganiun e Dautin. Afer Qafes se Derrases, tek arat e Gjolige,
e zuri nje krize kardiake. Dhe, pa pritur, nderroi jete dhe dajua im i shtrenjte, qe mua me kishte zevendesuar Nene e Babe.
Ne ate çast te veshtire e te pikelluar erdhi me makine, si me porosi, Dilaveri yne i mire. E sollen ne Fterre tek Nene Hankua.
U be gjeme ne ate shtepi.
E vajtoi Dajon
tim familja, fisi dhe Ftera e tere u hidherua. Se te gjithe e njihnin per njeri me miresi. Dhe ne kujtesen time ai mbeti njeriu
model. Vlerat e tij ishin njerezore, ishin te medha per ne njerezit e tij e per gjithe fteriotet. Edhe sot kur e kujtojme,
pa dashje ngasherejme.